Humphrey Bogart w roli prywatnego detektywa - Philipa Marlowe, właśnie odpala kolejnego papierosa na czarno-białych kadrach. Zlecenie wydawało się proste. Miał odnaleźć faceta który szantażował jego klienta i "namówić" do zmiany planów. Gdy dotarł na miejsce rozległy się strzały i krzyk kobiety. Sprawcy zdążyli uciec zanim wbiegł do budynku. Poszukiwany przez niego człowiek leży martwy na podłodze, nasączając swoją krwią dywan. Tuż obok w fotelu siedzi przećpana córka zleceniodawcy z którą wczoraj flirtował. Na stole wewnątrz posążka znajduje ukryty aparat z wyjętym filmem. Ktoś wszystko upozorował.

Przejeżdżający ulicą samochód wybudził Marlowe'a z rozmyślań. Sprawa coraz bardziej się komplikuje, a na arenie wydarzeń pojawiają kolejne osoby, z których każda kłamie. Bijatyki i nagłe morderstwa znów dołączyły do szarej codzienności, a on sam właśnie otrzymał pokaźny czek za zaprzestanie dalszych poszukiwań. Niepotrzebnie - i tak nic go nie zatrzyma przed rozwiązaniem zagadki. Choćby z czystej ciekawości. Albo dla kobiety do której chyba coś poczuł.

Cokolwiek by się nie działo, każda godzina w dniu detektywa ma stały harmonogram. Musi pomieścić wypalenie conajmniej jednego papierosa, wypicie conajmniej jednego drinka, flirt z inną kobietą, kilka cynicznych uwag i wodzenie za nos kumpla z policji.

Jak na film z 1946 roku ten typowy kryminał noir wyjątkowo wciąga. Na pewno znajdzie się sporo klasyków z tamtego okresu które do dziś świetnie się ogląda, jednak większość z nich ma swoje mankamenty.
Choćby teatralne aktorstwo - które zrewolucjonizował dopiero Marlon Brando w "Tramwaju zwanym pożądaniem". Statyczna kamera zbyt długo i często utkwiona w jednym punkcie, niezwykle sztuczne sceny akcji, bijatyk czy pościgów z samochodem stojącym w miejscu i trasą wyświetlaną projektorem za plecami aktorów. A do tego starcie taśmy wywołujące efekt migotania, czarnych plam, rozmycie obrazu i niezbyt płynną animację. Czasem ma to swój urok, czasem wywołuje znużenie.

"Big sleep" pozbawiony jest jednak takich bolączek. Akcja i intryga rozwijają się na tyle szybko, że kamera nie może zbyt długo ustać w jednym miejscu. Scenariusz dobrze buduje napięcie, cyniczne komentarze detektywa dodają humoru, a dynamiczna muzyka zwiększa dramatyzm albo nadaje filmowi tempa.

Choć jestem fanem książek Raymonda Chandlera, to akurat "Głębokiego snu" - w ekranizacji przetłumaczonego jako "Wielki sen" - nie czytałem. Od strony fabularnej zdecydowanie preferuję "Żegnaj, laleczko" czy choćby "Siostrzyczki". Były zabawniejsze, a jednocześnie z gęstszym klimat i ciekawszą intryga. Moje wyobrażenie legendarnego Philipa Marlowe nie miało zbyt wiele wspólnego ze skromną posturą, chrapliwym głosem i sztywną mimiką Humphreya Bogarta. Gdy dziesiąta przypadkowo spotkana kobieta z rzędu mówi na wstępie jaki z niego przystojniak, trudno mi w to uwierzyć. Choć jednego nie można mu odmówić - jak zwykle rozsadza swoją charyzmą ekran.

Im bliżej końca, tym bardziej skłaniałem się ku maksymalnej ocenie. Jednak rozwiązanie zagadki, choć solidne, budzi niedosyt.

9+/10